Rozdział 4 "Kobiety..."

Autor: Anna M. Waldorf

Waszym ulubionym bohaterem jest Dorcas! Dobry wybór :)

Rozdział 4

"Kobiety..."

    Na dworze było już ciemno, a na korytarzach panował niemal mrok. To jednak nie przeszkadzało pewnej dziewczynie w ich przemierzaniu. Wiedziała gdzie i po co tam zmierza. Mijała coraz to kolejne klasy, schowki na miotły, aż w końcu stanęła przed lekko uchylonymi dębowymi drzwiami. Otworzyła je i weszła do starej, nieużywanej klasy, gdzie większość mebli pokrywał kurz i pajęczyny. Ruszyła dalej i całkowicie zniknęła w mroku, panującym w pomieszczeniu. Nagle poczuła czyjś przyspieszony oddech na swojej szyi. Przeszły ją ciarki, ale wiedziała, że nie ma się czego bać, nie przy nim.
- Kazałaś mi na siebie bardzo długo czekać. - usłyszał szept tuż przy swoim uchu. Odwróciła się w stronę swojego towarzysza i uśmiechnęła się słodko.
- Ale ty oczywiście bardzo mnie kochasz i mi to wybaczysz. - szepnęła.
- Możliwe... - odpowiedział chłopak tajemniczo, po czym utkwił w niej zaciekawione spojrzenie. - Dlaczego się spóźniłaś?
- Zgłodniałam i wybrałam się na krótki spacerek do kuchni. - odpowiedziała i wyprostowała rękę, ukazując nadgryzione ciastko.
Chłopak przyjrzał się swojej wybrance, uśmiechnął się rozbawiony i niespodziewanie wpił się w jej usta. Zaskoczona odwzajemniła pocałunek. Nagle on przerwał i ponownie jej się przyjrzał.
- Dlaczego my się w ogóle spotykamy w takich miejscach, to niedorzeczne. - wyrzucił z siebie.
Dziewczyna z powrotem wtuliła się w swojego ukochanego.
- Przecież to nadaje temu wszystkiemu nutki tajemniczości. Jak w jakiejś książce, czy coś. - powiedziała z entuzjazmem.
Chłopak spojrzał na nią, uśmiechnął się rozbawiony, po czym mruknął pod nosem, czego ona na szczęście nie usłyszała.
- Kobiety...

***

     Wrzesień minął jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki. Uczniowie dni spędzali zazwyczaj na odrabianiu lekcji, uczeniu się, czy jak w przypadku Huncwotów, na robieniu kawałów. Nie przeszkadzały im coraz to kolejne szlabany, a nawet wydawali się być z nich dumni. Związek Jamesa i Carmen przetrwał próbę czasu, byli nierozłączni. A Dorcas i Syriusz?

- Dor! Ile mam na ciebie czekać?! - krzyknął Syriusz, siedząc w dormitorium dziewcząt z siódmej klasy, czekając na swoją dziewczynę. To było dla Blacka niepojęte. To był, dotychczas jego najdłuższy związek, pomimo to, że trwał zaledwie miesiąc. 

W międzyczasie z łazienki wyszła Dorcas, ubrana w gruby wełniany sweter i czarne spodnie. Przystanęła na moment, przyjrzała się Syriuszowi, uśmiechnęła się i jak gdyby nigdy nic wyszła z sypialni. 

- Idziesz? Ile mam na ciebie czekać? - rzuciła na odchodnym i podążyła w kierunku wyjścia pod portretem. 

Chłopak zrobił zdziwioną minę, po czym zaśmiał się i pobiegł za nią. 

Pokój wspólny tętnił życiem. Jednak nic w tym dziwnego. Był sobotni, deszczowy wieczór. Cóż można robić, jak nie siedzieć z przyjaciółmi i wpatrywać się w ogień buchający w kominku. Można było też oczywiście zacząć się uczyć lub odrabiać lekcje, jak kilka osób, prawdopodobnie piątoklasistów. Lecz ani Peter, ani James i Carmen, ani Ann, ani nawet Remus i Lily nie mieli takiego zamiaru. Syriusz i Dor spojrzeli na swoich przyjaciół, wręcz porozwalanych na fotelach i kanapie przed kominkiem. Następnie ich spojrzenia się spotkały i zgodnie ruszyli do wyjścia z pokoju. 

- Gdzie zaprowadzisz mnie dzisiaj? - zapytała Meadowes, kiedy przemierzali kolejny, nieznany jej korytarz. 

- Spodoba ci się. Tylko musisz mi obiecać, że nikomu o tym miejscu nie powiesz. Inaczej James mnie po prostu zabije.
Dziewczyna uśmiechnęła się do Syriusza i ruszyli dalej. Wędrowali jeszcze przez chwilę, aż chłopak zatrzymał się pod ścianę i zaczął spacerować wzdłuż niej.
- Eee... Czy ty się kochanie dobrze czujesz? - zapytała z niepokojem w głosie Dorcas. Chłopak nic nie odpowiedział, tylko spojrzał na dziewczynę
- Wiesz co Dor, ja nie mam pomysłu. Przejdź proszę pod tą ścianą trzy razy i powtarzaj w myślach, gdzie chciałabyś się znajdować. - powiedział zrezygnowany. Meadowes spojrzała na niego jak na idiotę, zmrużyła oczy i już zamierzała coś powiedzieć, ale Syriusz przerwał jej.
- Nic nie mów, tylko to zrób.
Dziewczyna zrezygnowana wykonała polecenie i ku jej zaskoczeniu po chwili, tuż obok niej pojawiły się drzwi. Zdziwiona nacisnęła klamkę* i weszła do środka. Rozejrzała się dookoła i stanęła w bezruchu. Nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Znajdowała się na plaży, a przed nią rozpościerał się piękny zachód słońca. W pobliżu nie było widać, ani słychać żadnej żywej duszy. Była tylko ona, ciepły piasek, morze i piękny widok.
- No... wow. Postarałaś się. - usłyszała za sobą głos chłopaka. No tak, była ona, ciepły piasek, morze, piękny widok i Syriusz. Dorcas odwróciła się w jego stronę, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Spędzili w w, jak dowiedziała się dziewczyna, pokoju życzeń kilka godzin. Spacerowali, podziwiali widoki, rozmawiali, jak na parę przystało. Niestety po jakimś czasie pora było się zbierać, więc ruszyli w stronę wieży Gryffindoru, wspominając wspólnie spędzone chwile. Po wejściu do salonu gryfonów, dołączyli do swoich przyjaciół, którzy i dziwo nie ruszyli się jeszcze z uprzednio zajmowanych miejsc.
- Siedzieliście tak przez cały czas? - zapytała zdziwiona Dorcas.
- No, w sumie to tak. - odparła znudzona Ann. - Chociaż Carmen na chwilę wstała i poszła do pokoju po zeszyt. To się liczy?
- A co tam u was, gołąbeczki? - dodała zainteresowana kuzynka Syriusza**.
- Bardzo zabawne, naprawdę. - odpowiedział, udając obrażonego Black.
- Przestań Syriusz, wstydzisz się, czy co?
- Nie mam czego, młoda. - odpowiedział, po czym żartobliwie poczochrał jej włosy i czekał na jej reakcje.
- Po pierwsze, jesteś starszy tylko o trzy miesiące, a po drugie... nigdy... nie... waż.... się... dotykać... moich.... włosów! - krzyknęła zirytowana dziewczyna i pobiegła do swojego dormitorium. Syriusz spojrzał na nią rozbawiony i skomentował to jednym wyrazem, za co zaraz dostał po głowie od siedzącej obok niego Dorcas.
- Kobiety...

Dorcas i Syriusz 

Carmen

* Co się robi z klamką? Zawsze jak musiałam to napisać, to nie wiedziałam jak to "ująć"
** Mam nadzieje, że wiecie iż jest to Carmen ;)