Rozdział 2 "Czytanie rozwija wyobraźnie?" część II

Autor: Anna M. Waldorf

To już sama nie wiem jak mam pisać :D Niektórzy mówią tak, inni inaczej. Ta notka napisana jest w pierwszej osobie. Z resztą chyba będzie podobnie.

Notka dedykowana Abigail :)

Rozdział 2 

"Czytanie rozwija wyobraźnie?"
część II

Muzyka (nadal klasyk)

   
     Obudziłam się leżąc na miękkiej kanapie. Nadal znajdowałam się w "moim" pięknym kremowym pokoju i nadal miałam na sobie tę przecudowną suknię. Dopiero po chwili dostrzegłam, że nie jestem w pokoju sama. Ku mojemu zdziwieniu w fotelu obok nie siedziała Dorcas/Elizabeth, czy Mary. Był to Syriusz. Oprócz rysów twarzy i kolorów włosów oraz oczu, w niczym nie przypominał "naszego" Syriusza. Ten siedzący na przeciwko mnie miał czarną brodę i ubrany był w prawdopodobnie szlachecki strój. Domyślałam się, że nie spotkam tutaj osób o imionach moich przyjaciół, więc postanowiłam nieco grać. 

- Jak się pan nazywa? - Zapytałam cicho, ale "Syriusz" był dość blisko żeby to usłyszeć. 

- Lilianne co ty wygadujesz? Nie pamiętasz mnie? Jestem Robb, mąż Elizabeth. 

- Tak, tak, przepraszam. Źle się dzisiaj czuję. - Przerwałam, bo właśnie coś sobie przypomniałam. - Biorę dzisiaj ślub prawda? 

- Brawo, moja droga. Dokładnie za godzinę. Zaraz pewnie przyjdzie Ellie i twoja służąca. Jestem tu, aby cię przypilnować. Nasze wspaniałe panie niebawem się tu zjawią. - Powiedział Robb i puścił mi oczko kończąc zdanie. 

Mężczyzna wydawał się całkiem w porządku. Był miły i zabawny. Podobnie jak prawdziwy Syriusz. Chyba mogę mu zaufać i z nim porozmawiać.

- Mam do ciebie pytanie. - Przestałam na chwilę mówić, a kiedy zauważyłam, że Robb daję mi znak ręką żebym kontynuowała, ciągnęłam dalej. - Znałeś Jamesa? 

Po wypowiedzeniu tych słów, dostrzegłam szok na jego twarzy. 

- Oczywiście, że tak. Był moim giermkiem i do tego przyjacielem. Jak mógłbym go nie znać. - Zakończył mężczyzna z uśmiechem. 

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć do pokoju weszły Elizabeth i Mary. 

- Wybacz kochanie, ale teraz musisz zostawić nas same... I nawet nie myśl, że pozwoliłabym ci spojrzeć na jakąkolwiek nagą kobietę, która rzecz jasna nie byłaby mną. - Na te słowa lekko się zarumieniłam, ale Robb i jego żona zdawali się tego nie zauważać. Byli zbyt zajęci sobą. 

- Ekh ekh... Nie śmiałabym przeszkadzać, ale mamy niecałą godzinę na przygotowanie panny młodej. - Tym razem odezwała się Mary. 

- Dobrze, już idę. Żegnam piękne panie. Mary, pamiętaj żeby pozdrowić Stefana. No już idę, nie patrz tak na mnie. - Skończył pospiesznie widząc na sobie wzrok zniecierpliwionej Ellie. 

Po chwili w pokoju została tylko nasza trójka. Od razu zostałam posadzona przed lustrem, a Mary zaczęła czesać moje rude włosy, a następnie robić mi makijaż. Efekt był nieziemski. Nie wyglądałam wyzywająco, prowokacyjnie, czy za odważnie. Patrząc w lustro widziałam przepiękną siedemnastolatkę, była pomalowana bardzo delikatnie, makijaż był prawie niewidoczny. Włosy były pofalowane, a gdzieniegdzie można było dostrzec pośród nich małe perełki. Postać z lustra wyglądała bardzo dziewczęco. Dopiero po chwili zorientowałam się, że patrzę na swoje odbicie. 

Niestety nie mogłam już dłużej patrzeć w zwierciadło, bo zostałam wręcz siłą postawiona na nogi. 

- Zamknij oczy. - Nakazała mi Elizabeth.

Od razu wykonałam polecenie. Po chwili poczułam na skórze lekki materiał. Czułam się jakbym okryta była tylko piórami.
- Możesz otworzyć. - Usłyszałam za sobą cichy szept.
Otworzyłam oczy i spojrzałam w lustro. Wyglądałam pięknie. Moja śnieżnobiała suknia leżała na mnie jak ulał. Patrząc na to cudo można było zapomnieć o wszystkim, na przykład o tym, że za chwilę bierze się ślub.
- Zaraz przyjdzie twój ojciec i zabierze cię do kościoła. Zobaczymy się na miejscu. - Powiedziała Elizabeth i mocno mnie uściskała.
Teraz miałam chwilę dla siebie. Czas na przemyślenia. Niestety nie było mi to dane...
- Lily? - Usłyszałam głos dochodzący z drugiego końca pokoju.
Pierwszy raz ktoś "stąd" powiedział do mnie Lily. Odwróciłam się, a moim oczom ukazał się nie kto inny, jak...
- James... - Zaczęłam, ale on przerwał mi podchodząc do mnie i składając na moich ustach czuły pocałunek.
Nie wiedziałam co robić, zaskoczył mnie. Zanim zdążyłam zareagować, odpłynęłam.

***

Muzyka (trzeba zmienić :))

   
     Obudziłam się w swoim dormitorium, we własnym łóżku. Nareszcie obudziłam się z tego dziwnego snu. Odetchnęłam z ulgą, kiedy uświadomiłam sobie, że nie muszę już wychodzić za Snape'a.
Usiadłam na łóżku i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Nie zauważyłam nic dziwnego. W pokoju oprócz mnie siedziała tylko Carmen, pisząca coś w swoim zeszycie. Przerwała na chwilę i spojrzała na mnie swoimi ciemnymi oczami, po czym uśmiechnęła się promiennie. Lekko odwzajemniłam uśmiech i zamyśliłam się na chwilę.
- Carmen? - Spojrzała na mnie pytająco. - Mówiłam coś przez sen? - Zadałam to pytanie, bo takie sytuacje dosyć często miały miejsce.
- Oprócz tego, że co chwila wymieniałaś imię mojego chłopaka i mówiłaś coś o ślubie, to chyba nie. - Odpowiedziała i zaśmiała się pod nosem.
Zrobiło mi się strasznie głupio. Wolałabym żeby usłyszała to na przykład Dor, czy Ann, ale nie Carmen.
- Przepraszam, nie jesteś na mnie zła? - Zapytałam szeptem?
- Zwariowałaś, co to za pytanie. Oczywiście, że nie. Jeszcze nie spotkałam kogokolwiek, kto potrafił kontrolować sny. - Odpowiedziała i po raz kolejny zaśmiała się pod nosem, po czym wróciła do skrobania czegoś w swoim zeszycie.
- Carmen, możemy porozmawiać? - Zapytałam po chwili.
Dziewczyna spojrzała na mnie, odłożyła zeszyt pod poduszkę i podeszła do mojego łóżka.
- Coś się stało? - Spojrzała na mnie pytająco.
Nie zdążyłam się nawet odezwać, bo do pokoju wszedł James, z bananem na twarzy. Naturalnie, bez pukania. Ten to ma wyczucie czasu.
- Cześć dziewczynki! - Przywitał się z nami, po czym podszedł do Carmen i pocałował ją w policzek. - Nie wiem jak wy, ale ja nie mam zamiaru kisić się w zamku w taką pogodę. - Dokończył, wskazując na okno.
Carmen odpowiedziała mu tylko szerokim uśmiechem i chwilę później stała przed nim w brązowej skórzanej kurtce i czarnych botkach za kostkę*.
- Idziesz Lily? - Zapytała panna Black, będąc już pod drzwiami.
Wyjście z Jamesem i jego dziewczyną nie było zbytnio kusząca propozycją, ale spędzenie całej soboty w dormitorium też do ciekawych nie należało. Miałam tylko nadzieję, że po drodze spotkamy Dorcas, czy Ann. Zadowoliłabym się nawet Peterem. Byle tylko nie być tym "piątym kołem u wozu".
Pokiwałam głową i zdjęłam z wieszaka granatową kurtkę. Weszliśmy do pokoju wspólnego, który o dziwo świecił pustkami. Pewnie większość osób spędzało czas na dworze. Wyszliśmy na korytarz i ruszyliśmy w kierunku wielkiej sali. Kilka minut później staliśmy już na błoniach i zaczęliśmy poszukiwania naszych przyjaciół. Zauważyłam ich dopiero po chwili. Siedzieli pod starym dębem, który od kilku lat był naszym stałym miejscem odpoczynku. Carmen i James również ich spostrzegli i ruszyliśmy w ich kierunku.

***

- Stop, stop, stop! To ssie. Wieje nudą. - Usłyszałam dźwięczny głos tuż przy moim uchu.
Wstałam z krzesła i przyjrzałam się mojej rozmówczyni. Uśmiechała się szeroko i patrzyła na mnie wzrokiem pełnym entuzjazmu.
- Dorcas, to jest wypracowanie na historię magii, nie książka. Nie przesadzaj. - Odpowiedziałam poważnym i nieco znudzonym tonem, ale niestety na mojej twarzy od razu pojawił się uśmiech, zdradzając, że wcale nie jestem na nią ani trochę zdenerwowana.
- Dobra, dobra. I tak wiem, że pisanie tego czegoś cię nudzi i tylko czekałaś na interwencję wspaniałej cioci Dorcas, która nie wie co to nuda! - Zamilkła na moment i rozejrzała się dookoła. - No, Lily! Co chcesz robić? Czekam na propozycję.
- Nie mam ochoty nigdzie iść. To na pewno.
- Możemy pogadać, jak chcesz. - Zaproponowała Dorcas, usiadła na kanapie i poklepała miejsce obok siebie. - Więc... Lily. Jak ci minął dzień? - Zagaiła wesoło.
Spoczęłam na miejscu obok przyjaciółki i zaczęłam wpatrywać się w ogień, wesoło buchający w kominku. Myślałam chwilę nad odpowiedzią, aż nagle przypomniał mi się mój jakże realistyczny sen.
- Wstałam wcześnie rano, wzięłam długą kąpiel, zaczęłam czytać książkę, którą mi pożyczyłaś i... znowu zasnęłam. - Przerwałam, ponieważ Dor już chciała coś powiedzieć. Zapewne o tym, że zaśnięcie przy jej książce jest przecież niemożliwe. - Nie przerywaj mi, to nie koniec. Nie uwierzysz co mi się śniło.
- Zaskocz mnie. - Burknęła, nadal lekko nadąsana.
- Śniło mi się, że żyłam w jakimś średniowieczu. Wszyscy mówili do mnie Lilianne, a ty nazywałaś się Elizabeth. Poza tym miałaś męża - Robba, który łudząco przypominał Syriusza. Ale słuchaj, to nie koniec wrażeń. Okazało się, że w tym samym dniu miałam wychodzić za mąż! I zgadnij za kogo. - Przerwałam, aby potrzymać ją nieco w niepewności. - Za Snape'a!
W całym pokoju wspólnym słychać było naprawdę głośny śmiech mojej przyjaciółki. Jedni uczniowie rzucali jej rozbawione spojrzenia, inni za to nieco rozeźlone, pełne wyrzutu. Dorcas jednak niczym się nie przejmowała, śmiejąc się wniebogłosy.
- I co dalej? - Zapytała prawie dusząc się ze śmiechu.
- Hmm... Nie dość, że miała wyjść za Severusa, to okazało się jeszcze, że kiedyś byłam z Jamesem, w sekrecie. Naprawdę, a zerwałam z nim przez mojego ojca.
- Może ty masz jakieś prorocze sny, co? - Zapytała, nadal się śmiejąc.
- Nie strasz mnie! Tylko tego by brakowało. - Odpowiedziałam z rozpaczą i złapałam się za serce.
- Przesadzasz. Co prawda ślub ze Smarkiem nie jest jakimś spełnieniem marzeń, ale przyznaj się, nie pogardziłabyś takim sekretnym romansem z Potterem, nie? - Zakończyła, poruszając znacząco brwią.
Co ona wymyśliła. Ja z Jamesem? Chyba w snach. Chociaż nie... nawet tam nie ma szans.
- Pozwól, że tego nie skomentuje.
- Dobra, dobra. Ale powiem ci, że teraz zaczynam rozumieć to powiedzenie.
- Jakie? - Zapytałam układając się wygodniej na kanapie.
- Jak to jakie? "Czytanie rozwija wyobraźnie"!

**

Carmen

Lily

Dorcas

* Ostatnio skończyłam czytać genialnego bloga, w którym jak pojawiała się postać, autorka opisywała jej wygląd (ubranie, włosy). Strasznie mi się to spodobało. W związku z tym u mnie też będą pojawiać się takie fragmenty.
**  W każdej notce będę na dole dodawać gify lub zdjęcia, które będą przypominać sytuacje, momenty z rozdziału.